Jeżeli obserwujesz u siebie problemy z przełykaniem lub odczuwasz, że pokarm „staje Ci w gardle” – koniecznie przeczytaj nasz materiał o dysfagii. Dowiedz się, jak rozpoznać tego typu zaburzenia i jak je leczyć!
Dysfagia – co to jest i jak ją rozpoznać?
Dysfagia to innymi słowy wszelkie trudności lub niemożność połykania, które powodują problem z przechodzeniem połkniętych elementów pokarmu.
W zależności od miejsca występowania zaburzeń możemy mówić o dysfagii przedprzełykowej (dysfagia podczas przemieszczania się pokarmu pomiędzy jamą ustną a gardłem) lub przełykową (dysfagia pojawiająca się przy przesuwaniu jedzenia przez przełyk).
Osoba cierpiąca na dysfagię skarży się na uczucie niepełnego przełknięcia lub też zastania pokarmu w przełyku. Dysfagii przedprzełykowej mogą towarzyszyć wycieki pokarmu lub śliny z jamy ustnej, ich zaleganie w jamie ustnej.
W przypadku dysfagii przełykowej nieprzełknięty fragment jedzenia może utknąć w gardle i przedostać się do dróg oddechowych, mogą pojawić się reakcje takie jak odruch wymiotny, kaszel czy dławienie się. Ponadto zatrzymywanie kęsów w przełyku może wywoływać ból i pieczenie w okolicach mostka.
Przyczyn zaburzeń połykania jest naprawdę wiele i są bardzo zróżnicowane – dlatego konsultacja z lekarzem jest konieczna zaraz po zaobserwowaniu problemu.
Dysfagia – jak ją leczyć?
Lekarz w celu zdiagnozowania dysfagii zleca zestaw badań, w tym najważniejsze w tym przypadku: wideofluoroskopię lub wideonasofiberoskopię, które pozwalają obserwować cały proces połykania od żucia, poprzez formowanie kęsa, aż po jego drogę przez przełyk. Ponadto zaleca się wykonanie badania ultrasonograficznego, manometrii przełykowej, pH-metrii oraz elektromiografii.
Leczenie dobiera się w zależności od przyczyny występowania zaburzeń przełykania: inny sposób wybrany zostanie, gdy podłożem problemów jest nerwica, a inny w przypadku podejrzenia nowotworu przełyku.
Dysfagia jest rodzajem choroby, przy których należy stosować żywienie medyczne. Posiłki podawane są doustnie pod postacią płynnych preparatów, dostarczając choremu składników niezbędnych do właściwego funkcjonowania. Mogą one zastępować inne pokarmy lub je uzupełniać – w zależności od nasilenia zaburzeń połykania. Gdy odżywianie doustne nie jest możliwe, lekarz zaleca przejście na dietę dojelitową, a w dalszej kolejności również na pozajelitową.
Warto również wykonywać ćwiczenia wzmacniające poszczególne partie mięśniowe i ułatwiające zapobiegać zaleganiu pokarmu, jak i jego przedostawaniu się do dróg oddechowych.
